464 twardzieli. Takich ludzi zobaczyłem 12 październi­ka w Cis­nej. 53 km morder­czego momen­ta­mi biegu, 3000 metrów przewyższeń i 8 godzin lim­i­tu cza­sowego na prze­bieg­nię­cie trasy. II Ultra Mara­ton Bieszczadz­ki był dla mnie bard­zo zagad­kowy, zazwyczaj wszys­tko staram się mieć zaplanowane a tym razem nie wiedzi­ałem jak będzie. Byłem pewny tylko jed­nego — w tym repor­tażu ważne są dla mnie góry i ludzie, ich emoc­je i wysiłek.

Skupi­e­nie na twarzach i gdzieś tam krążące w poran­nej, bieszczadzkiej mgle zden­er­wowanie. To mi się udziela. Strzał z pis­to­le­tu star­towego o 7:30, morze kolorowych głów bieg­nie przed siebie i robi się lep­iej, pojaw­ia­ją się uśmiechy na twarzach bie­gaczy. Spotkamy się wysoko w górach za kil­ka godzin. Zaczy­nam swo­ją wspinaczkę na 46 km, na szczyt Małe Jasło (1097 m n.p.m.). Połon­i­na na której czekam na elitę biegów górs­kich to widok za mil­ion dolarów. Warto było 2,5 godziny wchodz­ić pod górę i nie zdążyć na przy­go­towany dla mnie samochód jadą­cy przed zawod­nika­mi. ok 11:45 zza drzew wbie­ga pier­wszy zawod­nik, Jan Wąsow­icz. Bezsze­lest­nie przemierza połon­inę, nie wyglą­da na człowieka który bieg­nie już pon­ad 4 godziny. Za nim dru­gi — Oskar Mika, pyta­ją­cy o czas pier­wszego (ok 12 min­ut różni­cy). Widzę gry­mas niezad­owole­nia na twarzy Oskara. Potem trze­ci — Robert Faron przys­ta­je żeby napić się ode mnie wody, zamieni­amy dwa słowa i Robert bieg­nie dalej. Po kilku­nas­tu min­u­tach na tym pustkow­iu zaczy­na robić się coraz gęś­ciej. Schodzę w dół i momen­ta­mi jest to po pros­tu zbieg ze stromej góry w podob­nym tem­pie w jakim zbie­ga­ją zawod­ni­cy, inaczej się nie da — blokowałbym ich na wąs­kich ścieżkach. Robię im zdję­cia, chowam się w krza­kach mod­ląc się w duchu żeby nie wpaść w jakąś dzi­urę, przy­tu­lam się do drzew żeby nie przeszkadzać. Jesteśmy coraz niżej, coraz więcej ostrych epitetów pod adresem bło­ta i stromego zbiegu, wysiłek jest duży. Sły­chać już muzykę na mecie, co chwilę pada pytanie w moim kierunku „ile jeszcze?”. Doda­ję otuchy bieg­ną­cym opowieś­ciom o zim­nym piwie na mecie, pięknym medalu i o „jeszcze tylko jed­nym kilo­metrze”. Na metę wpada­ją ostat­ni zawod­ni­cy. Okrutne zmęcze­nie i radość. Jestem z nimi, cieszę się z tego równie moc­no jak­bym to i ja prze­biegł ten mara­ton. Jestem z nich dum­ny. To są prawdzi­wi twardziele.