“Warsza­wa-Dąbrowa Gór­nicza-Kraków-Dąbrowa Gór­nicza-Warsza­wa” czyli w dużym skró­cie nasza kilkud­niowa trasa poza domem w lutym. Wyjazd wyłącznie mój i Sta­sia, Kaj­tuś się roz­chorował i musi­ał zostać w Warsza­w­ie. Pró­by znalezienia “atrakcji” dla 5 lat­ka czyli “Ping­winy z Mada­gaskaru” w kinie, Pusty­nia Błę­dows­ka, na której (wstyd się przyz­nać) byłem pier­wszy raz w życiu a 20 lat mieszkałem od niej w odległoś­ci 35 km. Ojcows­ki Park Nar­o­dowy, jednod­niowy wypad do Krakowa, odwiedziny u dzi­ad­ków czyli pradzi­ad­ków chłopaków… Dąbrowa Gór­nicza, gdzie chci­ałem jeszcze raz zobaczyć i pokazać Sta­siowi miejs­ca w których się wychowałem. Momen­ta­mi był to smut­ny widok, bo część miejsc gdzie jako gów­niarz jadłem słonecznik się po pros­tu roz­pa­da. Z drugiej strony patrząc na takie inwest­y­c­je jak zagospo­darowanie plaży nad jeziorem Pogo­ria moż­na nie uwierzyć, że to jest to samo mias­to. Mias­to kon­trastów. I to była taka podróż, której nie zapom­nę do koń­ca życia, będę pamię­tał każdą chwilę. W dzień mojego wyjaz­du umier­ał mój tata, ja o tym nie wiedzi­ałem choć byłem przez moment 200 metrów od jego domu… To była bard­zo skom­p­likowana sytu­ac­ja i żadne słowa nie są w stanie jej opisać. Chłop­cy nigdy go nie poz­nali. Zmarł następ­nego dnia a ja tam wró­ciłem. Wró­ciłem i pochowałem go jak najlepiej mogłem. Czas przeszły jest bolesny i nieodwracalny.